PUI,
Pui, de onlogica van het zichtbare achter het onzichtbare, een onderzoek naar de symbiose van het ‘ware gelaat’, de perceptie van het gelaat en de façade in de portretkunst door beeldend kunstenaar Greet Theunkens
Het was een foto uit 1946 van mijn grootvaders zus Therese, op ongeveer 20 jarige leeftijd, die me voor het eerst een weerspiegeling van mijn eigen gelaat toonde. Nooit eerder kwam ik een foto tegen waarmee mijn neus sprekende gelijkenissen vertoont. Dit beeld vormde het startpunt voor een multiple werk dat bestaat uit verschillende reeksen met zeefdruk bedrukte ansichtkaarten dewelke  ingrepen ondergingen door het reizen met de post. Hierdoor ontstond er  een afschilfering in de gelaagdheid die ik graag als façade benoem. Een façade of pui als metafoor zoals we die kennen  in de betekenis van  gevels van historische gebouwen. De fascinatie voor  een bepaalde familiefoto verschoof gaandeweg ook naar andere portretfoto’s uit de nabije omgeving. De nadruk wordt gelegd op het idee van de façade onder de vorm van een gelaagdheid die ons er van weerhoudt een ware impressie te krijgen van de persoon afgebeeld op de foto. “De (voor)oorlogse portretten vertonen eenzelfde façade: het haar is eenmalig gefatsoeneerd, de juwelen slechts geleend.“Al het wezen van het portret bestaat slechts uit één moment, voor altijd vereeuwigd. Eén indruk, die een valselijk beeld van welzijn wil opdringen, bepaald op welke manier we naar de geportretteerde gaan kijken.