In het werk van Vandervelpen is er geen ontkomen aan de nostalgische sfeer die in zijn beelden ronddwaalt. Er schuilen verhalen in deze (‘geclaimde’) foto’s, verhalen die altijd al een soort fascinatie opleverden bij de jonge beeldenkunstenaar.

Steven Vandervelpen is opgegroeid met wat voor hem bijna fictieve verhalen waren, avonturen van zijn grootouders, anekdotes van vorige levens waar hijzelf geen besef of weet van had. Op latere leeftijd werd deze passie voor het verleden enkel groter.

 

Door de jaren heen probeerde hij deze verhalen, deze anekdotes die hij al tientallen keren gehoord had, te vertalen naar een beeld, 1 beeld dat het verhaal voor hem kan vertellen.

Het beeld op zich sprak het verhaal niet, het gaf een bevroren beeld weer, wat niets vertelde zonder achtergrondinformatie.

Een grote toevalligheid en verandering van kijkpunt naar zijn werk heeft hem naar het punt gebracht waar hij nu is.

Wanneer een aantal beelden samengebracht worden, leggen wij als toeschouwer een link tussen deze beelden, narratief gezien heb je 2 beelden nodig om een actie/ een verhaal uit te beelden.

 

Zijn werk evolueert naar een uitgestrekte mindmap van vervormde herinneringen, een nostalgisch pad naar fictieve anekdotes.

Er is geen uitleg nodig bij het werk, zelfs de liefde voor de nostalgie mag je achterwegen laten.

De beelden die Vandervelpen gebruikt hebben een zekere herkenbaarheid voor velen, het zijn vaak ook aangekochte foto’s (, films, dia’s, …) die gebruikt worden. Deze herkenbaarheid geeft de vrijheid om een eigen verhaal te lezen in de installatie, maar op een of andere manier gaan we niet om met een simpele representatie van een vertelt verhaaltje. Nee, we weten niet wat we zien, het kan even goed een soort zoektocht naar een eigen (levens)verhaal zijn dat we voor ons zien.

De herkenbare foto’s en objecten gaan in een soort strijd met het onherkenbare van de installatie, het fictieve schilderij met de documentaire foto’s.

Een strijd tussen feit en fictie.

Het werk van Steven Vandervelpen groeit en evolueert bij elke vertoning. Bij elke presentatie zien we een andere ophanging, verschijnen er nieuwe beelden en komen er terug oude beelden opduiken.

Er liggen geen vaste connecties tussen de beelden, enkel diegene die wij zien, het kunnen kitscherige spotprenten zijn, een doodsprentje van de oma of zelfs een pagina uit een oude encyclopedie.

 

We weten niet wat hij zoekt, brengt hij eigen herinneringen in kaart, tracht hij een fictie te schrijven of heeft de passie voor het verleden hem omgevormd tot een pure estheet.